Een stukje historie
Waldfrieden
Eind 19e eeuw was het hele gebied ten noorden van de spoorlijn, van de Airbornebegraafplaats in Oosterbeek tot de Buunderkamp in Wolfheze, één groot landgoed, ‘Waldfrieden’ genaamd. Op de plek waar nu het rusthuis staat van Mill Hill stond vroeger het landhuis Waldfrieden waar de grootgrondeigenaar zo nu en dan kwam. In die tijd was het huis naast het Boshuis de tuinmanswoning van het landhuis.
Johanna als oogappel én landgoed
Het landgoed ging begin 1900 over in eigendom van de industrieel Mesdag. Hij vernoemde zijn nieuwe landgoed naar zijn dochtertje Johanna: De Johannahoeve. Hij had grootse plannen: bouwde richting de Amsterdamseweg een grote en voor die tijd moderne boerderij met vele medewerkers en allerlei gebouwen elders op het landgoed. Maar het niet om dit bedrijf rendabel te krijgen en de verschillende gebouwen werden vanaf 1922 verpacht aan verschillende boeren.
Gevechten, schuttersputjes en munitie
Tijdens de operatie Market Garden waren er grootscheepse luchtlandingen op de Ginkelse hei, maar ook op de velden waar nu Papendal is. Het 4e parachutistensquadron stuitte tijdens hun opmars naar Arnhem in het bos van de Johannahoeve op een verdedigingslinie van de Duitse panserdivisie. Er werd in het bos hevig gevochten en alle bewoners van de gebouwen vluchtten naar Waldfrieden, dat later afbrandde. Ook de boerderij raakte zeer zwaar beschadigd. In het bos zijn nog steeds schuttersputten te vinden die bescherming boden tijdens het gevecht. Ook vlak achter het Boshuis is een ondiepe greppel die zo’n functie had. Als kind hebben wij hier heel wat munitie gevonden dat ons geliefd maakte op het schoolplein… Veel parachutisten konden overigens via de Derde Duiker (een stuk richting Wolfheze) toch aan de andere kant van het spoor bij hun kamaraden komen.
Gewijde grond
Tijdens de oorlog werden de toenmalige gebouwen van de Engelse missie-congregatie Mill Hill, vlakbij vliegveld Deelen, door de Duitsers gevorderd. Zij zijn daar na de oorlog nooit meer naar teruggekeerd want kregen De Johannahoeve in eigendom. Als eerste werd de voormalige boerderij opgeknapt en bewoond door de broeders van de congregatie. Later werd op de resten van Waldfrieden het huis Vrijland gebouwd, rusthuis voor paters die van de missie terug keerden. De broeders genoten op de ‘boerderij’ opleiding voor uitvoerende taken in de missie, waar zij na de opleiding naar werden uitgezonden. Er was een timmerwerkplaats, een smederij en natuurlijk een boerenbedrijf. Inmiddels is op deze plaats een nieuw Trapistinnenklooster verschenen, dus de grond blijft gewijd!
Thuisloos
Na de oorlog waren in Arnhem en omstreken veel huizen beschadigd. Daarom was er grote woningnood. Zo ook voor onze ouders, Joop Firet en Ans Hageraats. Zij wilden in het begin van de vijftiger jaren trouwen en zochten daarvoor een huis. Joop was bosbouwer van beroep en hielp de broeders van Mill Hill met het beplanten en onderhoud van het bos op de Johannahoeve.
De klopgeest van Drijen
Zowel de paters als de gemeente gaven hen toestemming om zelf een huis te bouwen. In die tijd was er een speciale wederopbouwwet dit dit mogelijk maakte. Joop is zelf aan de slag gegaan met hulp van vrienden en de broeders. Bomen werden geveld en de stammen werden gebruikt voor het geraamte en betimmering. Avond na avond klonk het gehamer tot ver in de nabijgelegen wijk ‘Dreijen’ van Oosterbeek, hetgeen hem de bijnaam ‘de klopgeest van Dreijen’ opleverde.
Toen het huis in 1955 klaar was konden zij pas trouwen en samenwonen. Algauw (zo ging dat vroeger) kwamen de eerste twee kinderen. Ons huis meette zo'n 50m2, met een woonkamer, een keuken, twee slaapkamers en een granieten bak dat als bad diende. Joop en Ans prezen zich hiermee bijzonder gelukkig omdat in die tijd de meeste mensen bij anderen op kamers of bij (schoon)ouders moesten wonen.
Te klein
Toen rond de zestiger jaren het derde en vierde kind zich aandienden bleek ons huis toch echt te klein. Dit leidde tot de eerste van een reeks verbouwingen; de woning werd verlengd met twee slaapkamers waardoor er zo’n 20m2 bij kwam. Dat een bosbouwer niet zo’n held is met de waterpas blijkt uit het feit dat de vloer naar deze nieuwe aanbouw toe behoorlijk oploopt. Enfin, onze jeugd is er niet minder om geweest..
Later werd er nog meer aangebouwd en een voor de zeventiger jaren zeer moderne hete luchtverwarming. En in de tachtiger jaren kreeg het huis de huidige ‘look’ met grote ramen, volledige isolatie en nieuw dak. De kroon op de woning was het huisteken, waarin (als je goed kijkt) de initialen van Joop en Ans te lezen zijn. Inmiddels was het huis ook geen noodwoning meer, maar had het een definitieve status gekregen!
Wonen in het bos
Nooit hebben wij ons huis als klein ervaren, want wij leefden zoveel mogelijk buiten. Wij speelden de hele dag met vriendjes in het bos. Toen we groter werden was het natuurlijk ook de perfecte plek voor barbecue’s en grote tuinfeesten. Toen wij in 1987 allen uitgevlogen waren kregen onze ouders meer ruimte voor zichzelf. Ze hebben altijd in het huis gewoond tot ze in het najaar van 2007 stierven, vlak na elkaar. Ze waren samen, op de Johannahoeve, 52 jaar gelukkig getrouwd geweest. Na hun dood hebben wij het huis opgeruimd. Het zal zo’n 350M3 inhoud hebben en wij hebben er bijna net zoveel kuubs aan geschiedenis uit gehaald.
En dan nu..
Vanwege de vele goede herinneringen en de unieke plek hadden wij nogal wat denktijd nodig over de bestemming van het huis. Uiteindelijk kochten wij, Joep (de jongste van het gezin) en Margot het huis. Van binnen hebben wij het stevig verbouwd zodat het weer geheel aan de eisen van deze tijd voldoet. En nu verhuren wij het, zodat u van de plek kunt genieten.
